Idylle met verdrinkende hond

Ronduit een knap staaltje literatuurwerk. Mijn complimenten. De auteur neemt de lezer aan de hand mee op een soort reistocht waarbij een balans wordt gezocht tussen gevoelige en gênante situaties van het hoofdpersonage en diens merkwaardige redacteur Dr. Beer. 

Dat een verhaal in de ik-vorm wordt verteld, gebeurd niet zo vaak. Ondanks deze beperking is het verhaal boeiend geschreven tot het einde toe. Daarom vind ik het zo knap geschreven, terwijl toch de gebeurtenissen een chronologisch verloop hebben. 

Bij het begin van het boekje heb je als lezer het gevoel of de auteur zijn hart bij jou komt luchten onder het genot van een kopje thee. Hierin moet je wel meeleven en medelijden tonen over de trieste gebeurtenissen van het hoofdpersonage. Zoals het verlies van een volwassen kind plus de emoties van verlies en verdriet die vrijkomen tijdens de verdrinkende hond, terwijl het hoofdpersonage hem probeert te redden. 

Ouders die in hun leven een kind hebben verloren zullen zeker steun vinden bij dit verhaal. Juist het verlies van je dierbare dochter (in dit stukje) en wat dit met je doet in het dagelijks leven zijn heel mooi verwoord. 

Het begrip tutoyeren is iets heel eenvoudigs. Toch weet de auteur wonderlijk genoeg hier pagina's lang over uit te wijden. Ook de kritische houding van een redacteur om tot een goed leesexemplaar te komen is realistisch in het verhaal verweven.