Voordat ik de eerste serieuze vraag kan stellen, vraagt hij aan me of ik een hond heb. Twee, waarvan de herdershond een probleemgeval is. Zij is vroeger mishandeld, vertel ik eerlijk, omdat ik weet dat hij ook moeilijke honden behandelt. Het ijs is gebroken.
Met verbazing hoor ik dat de helft van de Amerikanen denkt dat er geen overeenkomsten tussen de wolven- en hondenkarakter eigenschappen bestaan, terwijl dit echter wel het geval is. Doordat mensen dit vergeten kunnen gedragsproblemen ontstaan bij onze huishonden. Op de dag vandaag beseffen steeds meer mensen dat er wel degelijk een karakterlink bestaat tussen de honden en de wolven.
Hoewel de organisatie in Longeat hem niet al te best heeft behandeld blijft zijn liefde voor de wolven onwrikbaar en keert nog soms terug. Hiermee onderhoudt niet alleen de contacten met de wolven maar toch ook vriendschappen die hij destijds heeft opgebouwd. Iedere wolf raakt zijn hart, sommige meer dan de ander zoals Daisy die in zijn boek is genoemd. Ze hebben allemaal hun eigen persoonlijkheid en karakter en dragen hun taak binnen de roedel met een ongekende passie.
Zijn leven tussen de wolven ervaart hij als een geschenk om als mens zijnde deel te nemen in hun wereld, in hun manier van overleven en psychologie, hoe alles in balans en harmonie is. Des te moeilijker is het dan om terug te keren in de maatschappij met onze fouten en onze uitgebreidere scala aan emoties. Dankzij de liefde van zijn eigen gezin, de kracht en steun van de Indianen die hem hebben geleerd hoe hij kan leven tussen deze werelden hebben hem de mogelijkheden gegeven zo te leven.
Het lijkt erop dat de wereld nu pas klaar is voor zijn filosofie met betrekking tot de wolven ook al wist hij dit al tien jaar geleden. Hij ervaart het niet als tien verloren jaren. Het is een leerproces, er bestaat geen verschil tussen goed en fout. Mensen zijn nu eenmaal kritisch. Je kunt wel een idee uitdragen maar als de wereld er niet voor klaar is, zal het altijd slechts bij een idee blijven.
Hopelijk bestaat er ooit een mogelijkheid om de wolven terug te plaatsen in hun habitat en vredelievend maar bovenal respectvol naast elkaar te leven met de mensen zoals we dat eeuwen terug hebben gedaan, van elkaar lerend met ieders eigen voordeel. We kunnen iets leren van de normen en waarden die de wolven ons kunnen geven zoals innerlijke groei, respect voor anderen, vertrouwen en balans.
Zijn grootste wens is dat mens en dier gezamenlijk deel kunnen nemen aan een pow wow zoals Indianen dat doen om opgedane kennis met elkaar te delen en problemen gezamenlijk op te lossen om betere zorg uit te dragen voor de aarde, het verbeteren van welzijn voor mens en dier.
Ik moet een beetje lachen om zijn antwoord als ik aan hem vraag of hij nog een andere sterke binding met een ander diersoort. Hij vertelt me eerlijk dat hij in het verleden bang was voor paarden en dat hij zijn angst heeft weten te overwinnen bij de Indianen op een appaloosa pony. Hij beloofde zijn Indiaanse vrienden te leren rijden zodra hij kon, het voelt nu als een soort drugs als hij bezig is, sindsdien heeft hij daar een sterke binding mee.
Het verhaal van Zarnesti zal ik nooit vergeten. Niet alleen de wolf die de gehandicapte jongen wist te raken, maar ook de wolf die me leert dat ze ook humor kunnen hebben. Zarnesti kreeg vaak vanwege zijn kaakfractuur de medicijnen toegediend in een gekookt worstje. Op een gegeven moment waren ze in de buurt worsten aan het bakken waar Zarnesti erg veel zin in had en begon bewust mank te lopen, zelfs zijn twee maatjes begrepen wel dat het iets opleverde en begonnen dus ook mank te lopen...
Shaun Ellis geeft aan dat hij het heel moeilijk vindt zijn gedachten en gevoelens van zijn wolvenfamilie op te schrijven juist doordat ze zo vaak zijn verraden en slecht behandeld dat hij overmand wordt door emoties. Juist daarom heeft hij besloten samen te schrijven met Penny Junor op zo'n manier dat de mensen zijn filosofie voor wolven kunnen begrijpen.
Zijn boek is zo warm ontvangen dat er misschien ooit er een tweede volgt, hoewel hij er nu niet mee bezig is. Zeker nu ook de mensen bereidt zijn naar hem te luisteren naar zijn verhalen over de wolven. Wat hun toegevoegde waarde is in de vrije natuur en hun zorg voor een evenwichtige c.q. ecologische bestaan in de voedselketen.
Een van mijn laatste vragen is waar hij het liefst zou willen wonen, tussen de Indianen of de wolven. Dat is een goeie, overpeinst hij. Ja, eigenlijk is het allebei wel. Dankzij zijn Indiaanse familie is hij eigenlijk instaat om tussen drie families te leven, zijn eigen familie, de Indianen maar vooral de wolven die hij elke dag als een geschenk ervaart.
Ik bedank hem voor het interview.